Açmaya kin tutan bir tohumu evveliyattan varlığa gözü kapalı bir okun savrulduğu gibi attın merkezine soyut gözlü çabanın. Bir karanlık duymuyorsun, bir ince dala oturmuyor yüreğin dikenli. Sana özüyle sunulmamış parça parça kan blokları içinde çabası etten kemikten bu can yığınının. Sen biricik Tanrısın. Bizse bol insanoğlu. Ama anla bu korkumu bolluktan. Ben sivrilmek istiyorum kıştan bahara. Birbirine kenetli binlerce umudun yeterliliğimi ölçtüğü bir vaha burası. Ve ben bir kimseyim ölü bir geleceğin yarım gülüşünde. Ne yapacağım kararsız alemden. Ellerim çürüyor zamana karşı yıkılan canda. Bir örtü serip saklayamıyorum çehremi. Herkes günahlarımı görüyor. Aptallığımı, acınasılığımı, kırılganlığımı... Ve sen izliyorsun tüm gücünle. Gücüne yaslanarak...
