Antonius Block'ın satranç tahtası
karanlığın tül perdesiyle örtülmüş sevgilim.
Yaşam, nevrotik bir baş dönmesi
ölüm, binlerce gözüyle seyrediyor bizi.
Yetişemiyorum dünyaya
yetişemiyorum ölüme
kederlerin, öfkelerin, korkuların ardına saklanmış
göstermiyor kendini hayat.
Tanrı desen sessiz ve firari
ilahi yargısıyla inatlaşıyor direncim
kuşkularımla dans ediyor zamanın sonsuzluğunda
inancıma vebası
umuduma karanlık gölgesi bulaştı.
Herkes yok olurken birer birer
ben onun varlığıyla saklambaç oynuyorum
hava karanlık ve puslu
saklandığı yeri bulamıyorum.
