Belliydi en başından.. Zaman akıp giderken ben de belli saatlerde ki ihtiyaçlarımı karşılıyordum. Aynı renk tepsi, yemekler ve tatlılar... Besbelli sıradandı işte... Kafeden adımımı attım, sanki zaman içinde zamana.. bana karşı o bakışları gözümde sindirmeye çalışıyordum.
Onu gördüm... Bir anda soluğum kesilmişti ve bunu da bedenimde hissedebiliyordum. Yürüyüş hızım düşmüştü. Kendime geldiğimde görüş alanımdan çıkmak üzereydi ki hemen hızlandım ona yetişebilmek için.. Renkli gözleri ve endamlı duruşunu yakından görebilmek için neler vermezdim ki...
Artık amacım onu görebilmek olmuştu. Hızlı adımlarla yaklaştım ve omzuna küçük bir dokunuşun ardından
Afedersiniz beyefendi.. (diye seslendim)
– Buyurun ne oldu?
Yüzünüze doyasıya bakabilir miyim..
– Neden?
Çünkü hayallerimdeki insanı gözlerimde canlandırabilmek için...
