Yaraları kadar kanamalı insan

Asla daha fazlasını değil

İhtimaller kanatmamalı insanı

Usandırmamalı aldığı nefesten

Bitsin istememeli şu kısacık ömrü

Körüklememeli sancılarını yaşamın yükü

O kırışan alnı, büzülmüş dudakları, solgun yanakları...

Kaç yaşında olduğunu hatırlamaz bile bazen insan

Tek derdi vardır yarası

Artık ne kadar büyükse acısı

Farkına bile varmaz yaşadığı zamanı

Uykuyu alır hesaba en çok o benzer diye ölüme

Bu bile yetmez mi ağlamak için haline

He bir de hala çalışır gülmeye

Hiç de yoktur utanması her gün bakar aynaya

Ama asla gelmez göz göze kendisiyle

Her baktığında görürdü sarmadığı açık yaralarını

Hatırlatırdı kendine yaptıklarını


En çok da ondan korkardı

Tek dayanağı olması gereken ondan