Her zaman bir pencereden bakarız hayata
İçerisine girmeye korkarız
Dışarıya çıkmaktan korkanlar kadar
Hep aralıktır penceremiz
Biri bizi tutup dışarı çeksin diye
Hep bekleriz birilerini
Sanıyoruz ki hayat tek kişilik yaşanmaz
İki olmalı bazen
Bazense üç
Hatta bazılarına asla tek haneler yetmez
Bu iki beklenti yıpratıyorken bizleri
Anlaşılamamış hayat akıp gider
İzlediğimiz buğulu pencereden
Sonra dönüp bakarız geçmişe
Hep buğulu kalmış anılar
Hayat hep olduğu gibi tek kişi yaşanır
Ve beklediğiniz yardım eli
Sadece pencerenin önünden kalkıp
Kendinizi tekinsiz sokağa attığınızda gelir bulur sizi
Yürümelisin tekinsiz sokaklarda
Sana uzanan ellerden bir bir vazgeçmelisin
Çünkü tekinsiz sokaklar
Yardım eli uzatanla açlar
Asla vazgeçmezsen sana uzanan ellerden
Tekmeler yersin hep yürürken
Zamanı gelince yardım eden kişi olmayı
Sana tekmelerle öğretir hayat
