Temmuz, ismini dahi bilmediği otelin lobisinde oturuyordu. Son günlerde sıklaşan mide ağrısı tekrar başlamıştı. Ayağa kalktı, hızlı adımlarla odasına ilerledi. 049 nolu odanın önüne geldi. Yalnızlık bu odada başlıyordu, insanı insanlardan ayıran bu oda. Yani içindeki yalnızlık, içindeki ürpertici sessizlik. Temmuz, içinde korkunç bir boşluk hissetti. Adem'in dünyaya ilk düştüğündeki o boşluk şimdi Temmuz'un içini kaplamıştı. O boşluğun içinde delilik icat olmamıştı, henüz tek bir resim bile yapılmamıştı, kelimeler insanlara boyun eğmiyordu.Temmuz, odanın içine girdi, karanlık bir çağdaki insanlar gibi duvarlara tutunarak ilerliyordu.
