Göğsümün tam ortasında koca bir yumru nefes almamı zorlaştırıyor. Hayat hep bu kadar zor olmayacak ama değil mi? 

Geriye dönüp bakıyorum ve ne kadar çok şey başardığıma kendim şahit oluyorum. Bir bilinmezin ortasına düştüğümde kendime sürekli geçmişi telkin ediyorum. Bu biraz olsun durmama ve doğru kararlar almam için zihnime ferahlık veriyor.

Şimdi koca bir nefes alıyorum, veriyorum. Alıyorum, veriyorum... Bunu kaç kez daha tekrar ettim bilmiyorum.

Ben sizlere bunları yazarken aslında birazcık acı çekiyorum. Yıllarca içimde sakladığım kendimle birlikte büyüttüğüm bütün duyguları ve düşünceleri sizlere aktarmak benim için çok zor. Bu kararı almamdaki en büyük etken yani karar dediğim yazmamı sağlayan şey terapistimin önerisiydi. Bana yazma kabiliyetimin iyi olduğunu ve yazmanın bana iyi geleceğini söylemesiydi. Ve gerçekten yazdıkça daha iyi hissetmeye başladım. İçimdeki yükleri satırlara akıtmak beni rahatlığa kavuşturdu. Demem o ki yazın arkadaşlar. Ne hissederseniz hissedin ister üzgün ister mutlu, size iyi gelen ya da kötü gelen aklınıza ne gelirse işte. Hafifleyeceksiniz. 

Yazdığım şeyleri tekrar tekrar açıp okuma cesaretini hiçbir zaman tam anlamıyla gösteremedim. Çünkü biliyorum ki bir daha okusam acının kendini gösterdiği cümleleri sileceğim. Geriye bir cümlem dahi kalmayacak sonra.


Instagram: hayat_odemis


Gmail: odemisnurhayat@gmail.com