Yol kenarında kimseye bir zararı olmayan kendi halinde öylece duran bir taştı benim ruhum. Öyle renksiz öyle soğuk ve yalnız. Üzerinde yoldan geçenlerin savurduğu tekmelerin izleri, çizikleri, kırıkları vardı.
O bir taştı ve bunca yapılanlar ona kötü hissettirmiyordu ya da bu gördüğü muamelelerin hepsi sadece sıradanlaşmıştı onun için.
Ruhum aldığı onca darbeye rağmen bir şekilde yaşama tutunmuştu bu zamana kadar. Sonra bir karar aldım. Her renge boyayacaktım ben o taşı. Üzerine gökyüzünü, denizleri, çiçekleri çizecektim. Bir şekilde o kırıkları çizikleri kapatacaktım. Kimse onların varlığından haberdar olmayacaktı. Sanki onlar aslında hiç bir zaman olmamış gibi devam edecektim.
Önce gökyüzüne baktım uzun uzun. Günlerce hatta haftalarca öylece izledim gökyüzünü. Baktıkça ferahladım. Derin derin nefesler aldım. Taşın üzerine önce yıldızları çizdim. Yolumu çok aydınlatmayacaktı ama onların varlığı hayatıma biraz da olsa ışık katmıştı. Onlar küçüktü ama her yerdelerdi. Gittiğim her yerde adımımı attığım her anımda varlıklarını biliyor olmak o yolda güvenli bir şekilde ilerlememi sağlıyordu. Ve sonra ayı, güneşi, bulutları çizdim. Geceyi gündüze, gündüzü geceye kattım. Ben geceyle gündüzü bir taşın üzerinde birleştirdim.
Sıra denizlere gelmişti. Daha önce hiç deniz görmedim. Görmediğim bir şeyi nasıl çizerdim bilmiyordum. İçinde deniz geçen şiirleri okudum. Kafamın içinde kendiliğinden imgelendi. Bazen hırçın dalgalar oluyordu bazen sadece durgun. Dalgaları aldım birbirine kattım, ben kendi denizimi taşımın üzerine aktardım.
Çiçekler... Ah o çiçekler. Çizmeyi de pek beceremezdim. Yola çıktım, gördüğüm her birini kopardım kitapların arasına sakladım. Kurumaları için günlerce bekledim başlarında. Sonra kırtasiyeden aldığım şeffaf bantla yapıştırdım taşın üzerine. Bant kötü bir fikirdi ama çiçekler o kadar güzeldi ki bantlar onların güzelliğini asla gölgeleyememişti.
Aldım karşıma koydum taşı. Uzaklaştım, sonra uzun uzun baktım ona. Çok güzel olmuştu. Hatta o kadar güzel olmuştu ki güzelliğine her bakışımda ağladım. Bütün bunlar ona iyi gelmişti.
Onca boya, bant, çiçek sahiden iyi gelmiş miydi ruhuma? Gerçekten kapanmış mıydı çiziklerim, kırıklarım? Yoksa sadece öyle olduğuna mı inanmak istiyordum?
INSTAGRAM: hayat_odemis
GMAİL:odemisnurhayat@gmail.com
