Uzun bir aradan sonra terapiye yeniden başladım. Bu sefer devlet hastanesinde. Devlet hastanesi olduğu için ufak bir endişem vardı ama ön yargılı olmadım hiç. Psikologlara çok güveniyorum.

Onca zaman terapi gördüm ama ilk kez seans sırasında ağladım.

O kadar dolmuşum, öyle kırılmışım ki…

Son bir senede üst üste çok şey oldu hayatımda. Üzünçlerim ve acılarım genelde içsel sebeplerden kaynaklanırdı ama ilk kez bu denli dışsal sebeplerden dolayı çok kırgın, değersiz ve çaresiz hissediyorum.

Eylemsel anlamda yapmam gereken şeyler var. Yani davranışsal anlamda. Terapistime güvendiğim için sanırım daha iyi hissediyorum ama ben bile bu kadar düştüğümü bilmiyordum. Bu güne kadar…

Bataryam bomboş. Umarım yeniden doldurabilirim…