Bir sabah huzurunda aldırdım en içten duygularımı,

Yerine ölüm ektim.

Karanlık kelebekler mezarlığında ben size olan kalbimi sildim,

Bir sabah sakinliğinde vazgeçtim insanlığımdan,

Güzel bütün duygularımı acı çekmesi gereken ruhlara armağan ettim,

Üzgünüm çiçeğim seni bir sabah terkettim,

Geriye kalan ruhunda, bir öfke bir kırgınlık bıraktığım gibi,

Seni var edecek bir sende yarattım.

Gecenin sabaha hasreti gibi,

Sana olan hasretim bir bardak kırığıyla bitti.

Çiçek ruhların ölümüdür kırıklar.

Biliyorum, böyle tanışmamalıydık,

Lakin sen başka çare bırakmadın.

Biliyorum, ruhun her kesiğin çığlıklarını atıyor hâlâ,

Can çekişen kalbini korumak için geldim,

Sana asıl nefesi ben vereceğim.

Üzülmemeyi öğrendiğinde yüklerin senin zulmün olduğunu kavrayacaksın.

Şimdi üzül, ağla sorun yok, sonrasında karanlık bir kelebek olarak konacağım gönlünün kenarına.

Görüşmek üzere, seni bekleyeceğim.

~Fehmekar