Memnun musun?
Hayatından,
Yolundan,
Uğraşından,
Kararlarından,
Deneyimlediklerinden,
Yaşadıklarından,
Yaşayamadıklarından,
Düzeninden,
Düzensizliğinden,
Kendinden,
Varlığından,
Kalbinden,
Memnun musun?
Bu hayat ne kadar sana ait?
Ne kadar senin ‘kendi’ tercihin?
Ne kadar senin yaratımın?
Bu yaratımın içinde memnun musun?
Ne kadar özgünsün?
Fikirlerin ne kadar sana ait?
Kararların ne kadar senin?
Giyinmen, kıyafetlerin, tarzın, bakış açın, ne kadar ‘seni’ yansıtıyor? Yansıtıyor mu?
Dışarıdan ne kadar etkilendiğini biliyor musun?
İçin ne kadar dışına yansıyor?
Özünde hissettiğin şeyler, ne kadar hayatına, kararlarına, deneyimlerine yansıyor?
Sen kimsin biliyor musun?
Kim değil, nasıl biri olmak isterdin?
Yeterli mi?
Mutlu mu?
Tatmin olan mı?
Huzurlu mu?
Değerli mi?
Zengin mi?
Bollukta mı?
Güzel mi?
Ne olsa, nasıl olsan, neye/ nelere sahip olsan memnun olurdun?
Seni memnun etmeye ne ‘yeter’di?
Hiçbir şeyin olmasa, yine de memnun olmayı becerebilir miydin?
Kendinden razı gelir miydin?
Yoksa isyan mı ederdin?
Memnun olmak için, ne isterdin? Ne istersin?
Peki ya her şeyin olsa, istediğin her şeye, hayal ettiğinden de güzel, muhteşem şeylere sahip olmuş olsan, o zaman ne olurdu?
Yeterli gelir miydi?
Seni memnun eder miydi?
Hep daha fazlasında gözümüz.
Hep daha fazlasında memnuniyetimiz.
Hep daha fazlasında sözümüz.
Nasıl yetebilir ki?
Nasıl memnun edebilir ki?
Girdiğin döngülerin farkında mısın?
Peki onları kendinin yarattığının?
Memnun olmak için ne isterdin?
Ne seni memnun ederdi?
Bi düşün bakalım...
Ben…
evrene, yoluma, inancıma, Allah’a, kendime, niyetime, özüme güvenmeyi seçiyorum.
Yolumda yürüyorum.
Önüme bakıyorum.
Kalbim açık, niyetim temiz, bir’lik için, bizim için, hepimiz için yaratmayı seçiyorum.
Ve teslim olmaya çalışıyorum.
Bırakmaya.
Çabasız çabaya.
Güveniyorum.
Seviyorum.
İnanıyorum.
Yaşıyorum.
Memnunum.
Kendimden razıyım.
İsyandansa şükrediyorum.
Kabul ediyorum.
Deniyorum.
Birlikte.
Bir’likle.
