külfet olmuş bu beden bana
yorgun ve köhne
kendini sever mi ki insan
kendini gördüğünde
yalnızlığı sever bilahare düzeni
sohbet başlatır kendine
düşünmez ve bilmez yoksa
ana-ül-leyl olmamışsa zaman
çoğu zaman suçlamaz kendini
kibirlidir ve bi o kadar asi
doğrudur ağzından çıkan söyledikleri
hezarfendir kendileri
şimdi sırada sen varsın
bundan sonrası sana
mütecasir bilme beni
söylediklerimden sonra
iştibahtır bu günler bana
yol, yoldam bilmezdim
korkmadan
bu yazdığım müstear bir yazıdır sana
sen yoksun, o yok ben ise manen-i fıkdân
isterim istiâne haktan
tehevvür etmiş ağzından laflar
cevaz-ı katl etmiş beni mahım
yanımda tahayyül ettim bugün seni
sükut buldum karşında
derman bende olunca
istizam ettim kendimi, aldırma
söylediklerim dikta olsun sana
bu kadar kolay aldanma
belki bu yolda her şey mühabtır ama
ayn-ı belahet oldun karşımda
aciz
korumasız ve zaaflar
adem ne sever kendini
acıyı tatmadıktan sonra
gayritabii görünüyordu uzaktan baktığında
içindeyim artık o zamanın
acının kırılganlığı her yerinde
görüyorsun, muhasara edilmiş her yeri
biliyorsun, acı da zevk verir insana.
