Ne gariptir değil mi hayat?
Her geçen saniye alır senden, verdiklerini.
Başta masumluğu, saflığı verir,
Zamanla masum kalpler kirlenir,
Saf zihne şüphe düşer, kin doğurur her şeye...
Yaşadığını hatırlatmak içindir aslında insana,
Sonuçta bir şeyler kaybetmeyen insan, bir şeyler kazanamaz...
Aile verir, zaman ile tek tek alır,
Arkadaş, dost verir, zaman ile alır.
Sevgili verir, kalbini çeker alır...
Güzel umutlar yeşertir, yavaş yavaş soldurur.
İnsanın çabası aslında kendiyle değil,
Kendine düşman olan zamanladır.
Sadece ruha dokunamaz zaman, ama ona da zamanın verdikleri dokunur...
Ruha sığdırdıkları kadardır insan aslında,
Ruh, ruhtakilerle kalıcıdır...
Savaşım bu yüzdendir benim bedenimle, zamanla.
23 yılda, belki 60 yıllık biriktirdim ruhuma,
Galiba bu yüzdendir ağırlığım, ağır adımlarım.
Varsın olsun adımlarım ağır,
Varsın olmasın kolum kanadım,
Bazı insanlar var ruhumda taşıdığım, zamanı unutturan,
Bazı kalpler var ki bedenim ölse de yaşatan...
