Kafamın içinde bitmek bilmez bir savaş
Düşünceler taht kavgasında sanki
Sonrası bilinmez bir yol
Gitsen gidilmez
Keşkelerle dolu bir hayat
Hüznün elli tonu yaşanıyor yine
Yüzümde hep yapay bir gülümseme
Unutalı çok oldu gerçekten gülmeyi
-Tokuşur kadehler-
Acılara!
Bir ben var kaybettiğim
Zaten hiç de bulamadığım
Tanımı yapılamayacak eksiklikler var
Çokça mutluluk mesela
Arafta kaldı tüm dualar
Yetişmiyor tanrıya
Tanrı mı bizi unuttu , yoksa biz mi tanrıyı ?
-Tokuşur kadehler-
Kazanması mümkünken kaybedilmişliklere !
En çok da bu acıtır insanın canını
( Daha çok tokuşacak kadeh var aslında ama neyse )
