Oda karanlık, pencereden bakamam

Bu şehir bu lambalar benim 

Üstünde kadifeden gece senin

Ben kursam dahi bir evi

Bu göğün altından gidemem

Kaldırım var düz yolda

Ben seni çizemem sokağıma 

Seni çizmeye zihnim yetmez, yüreğim

Sana sen bile yetemezsin bu saatten sonra.

Gitsen dahi bir yüzünü toplayıp gökten

Arkandan gelen gölgeni izlerim

Gitmek bilmez yüreğimden.

Alırım silgiyi silerim geceden 

Üstüm başım karanlık olur şimdi.

Karanlığım, pencereden bakamam

Bu gölgeler bu gökler senin.

Bak simsiyah insanlar görüyorum,

İnanır mısın bana, 

Bekliyorlar ölmek için.

Siyah bulaşmış beyazıma,

Kana bulanmış, başını koyduğun dizlerim

Gömdüğüm gözlerinle ben bir şehri çizdim

Sonra yaşlar dökmüşüm temizlemişim, sokakları 

Seni göremediğim her yola girdim 

Hepsinde küstüm, bir bir kilitledim

Kilidi vurduğum son yerde, asılmıştır hayallerim

Her köşeden yeni bir hayalete koşuyorum 

Sen değilsin, sen değilsin… Düştüm 

Delirdim ben bak ölürken gülüyorum.

Kaburgandan çıkan çiçekleri öpüyorum 

Hükümlü ellerim sarılamam.

Sen sarıldığın an biter ömrüm.