Bir nefes vuslat badesi
Sarhoş eder ruhum,
Cismim unuturum,
Bir dem uzanır ellerim,
Bilmez kendini
Mekânım unuturum.
Çırpınır bir çift turna
Tövbelerden tövbe eder de konar,
Durur sema.
Bir nefes vuslat
Can geldiğine gider.
Gerisi yalan olur,
El ele varır, el-Hakk’a.
Can akar cana.
Daha nasıl diyeyim cenneti,
Cennetin sahibine?
Hani rüzgâr kendine esti,
Hani ektiğin çiçeğe değdi,
Özü arıya aktı, oldu bal.
Tozu kendine döndü,
Oldu da düştü,
Düştü de düştüğü toprağı,
Toprağı anda kokladık.
Selçuk Ceyhan, Mumdan Kale
