Tükendik hepimiz bir şehrin ortasında
Topunu, tüfeğini kaybetmiş yorgun bir asker gibi... söndürmüşler bütün şehrin ışıklarını ertesini yaşamayın dercesine feryat figan gömmüşler her bir yüreği; diri diri ışıksız. Bütün kalpleri gasp etmişler duygudan yoksun, bütün ruhları esir almışlar sadece bedenler rol yapar.
Tükendik hepimiz
şimdiyi yok sayıp geleceğin sancısıyla yaşmaktan.
Gözlerimiz bağlandı ya baktığımız yerdeki güzellikleri görmez olduk ya da güzellikler de yoruldu çekti gitti yoluna...
Nefessiz kalana kadar koştuk sadece... Koşunca bütün bir ömrü yaşamaya sığdıracakmışız gibi; oysa koşarken kaçırdığımız manzaralar birikti tozlu sayfalarda...
Tükendik hepimiz
Güneş ısıtmaz
Yağmur ıslatmaz
Çiçekler kokmaz oldu
Çünkü tükendik hepimiz bir şehrin ortasında...
