Sevdim derken yalan söylerdi gönül,

Yoksa bu şiirsiz kalbi açıklayabilir miydi kelimeler?

Heyecan titrerken rol yapardı eller,

Yoksa tutmamak elini yanındayken,

Sarılmamak doyasıya, bırakmaz mıydı içimde bir yıkım?


Şimdi her şeyin anlamsız geldiği yerdeyiz.

Ya hep ya hiç gibi sanki kaderimiz

Ama görmemek ayıp değil mi eridiğimi onca şeyden sonra?

Zulüm değil mi yaşamak sensiz, çaresiz?

Peki ya sabahları yanan sokak lambaları gibi değil mi bakışmalarımız?


Sanırım biliyoruz artık bu cevapları hepimiz

Ama o sanatçı gibidir sana olan duygularım, korkularım.

Git desem de sana yazılır tüm şarkılarım.

Şiirlerime üflerim ruhunu, ağlarım.

Gözümden akar yaş, ben yalnız sana kanarım.


Bundandır bu kırgın bakışlarım.

Kalbimden akan hüznü gör isterim, ne yapayım?

Gel sen sar beni, kimsem yok sanırım.

Yapayalnız hissediyorum gönül.

Söyle, ne yapayım?