Tükendim hep aynı güne uyanmaktan
Tükendim olduğum hayattan
Tükendi sabrım insanlara
Tükendi bedenim zorluklara
Tükenir elbet insan
Tükendirir yaşadıkları
Ağır gelir ruhuna, aklına
Kontrol edemez hislerini
Durduramaz kendini
Kapatamaz zorluklara kalbini
Bitirir kendini, bitirir hayatını
Yaşanmaya değecek ömrü kısalır
Mutlu olacağı zaman daralır
Kafesin içinde bekler kurtulmayı
Bir çare özgür olmak için
Tükenir gücü kaldıramaz kollarını
Bırakamaz da kendini uçuruma
Sürüklenir öylece boşluğa
Tükendim hep aynı hayallere dalmaktan
Tükendim suda boğulmaktan
Acı çektim hep istemsizce
Sorguladım hayattaki değerimi
Ben yokmuşum aslında
Tükenmişim aynı sokakta
