Hiçbir noktaya varmak istemeyen ama yürümek zorunda kalandım ben

Yorgunluk ve bitkinlikle beraber artan öfkem beni sarmalamıştı çoktan

bezginlikti adeta benliğim.

Ayak uydurma gayesi ve yaşama dair hissiyatımı kaybedip inzivama sarılmak istiyordum çılgınca.

Ama hiçbir zaman kendimle kalamadım

Sadece yok oluşumu seyreder oldum çaresizce.

Çaresiz diyorum çünkü çare olmaktan çıkmıştım, kendisiyle savaşan bu simam

karanlıkta aydınlanır olmuştu.

Zamansızcaydı her şey; kaybedişler, aşklar, hüsranlar ve ucuz yok olmalar

Belki de doğal olan buydu

ilginç kalan tek şey hiçbir şeydi.

Ve ben de hiçbir şeydim kendime ait ilginçliktim

Ben buydum, yok oluştum.