gözlerimizin önünden geçer tüm yaşanmışlıklar.
bak işte, kaybettik ve kaybolduk.
bir yol vardı, hani beraber yürüyorduk?
nasıl o yolda ellerimi ilk bırakan sen oldun?
beni soktuğun tünelden çıkamadım diye,
en ağır ceza hep bana kesildi.
bir sene daha eksildi, bu evrende ne kadar
kalacağımızı bilmediğimiz zamanımızdan.
zaman herkes için aynıdır, üzerinde oynanamaz derler.
senin yanında geçen bir dakikada bile,
içimde on kadın büyütürken ben,
buna inanmamı kim bekler?
sabırla, değişip dönüşmeni beklerken,
sıcak hava balonundan önce en ağır yükün atılmasına misal,
kalbinden aşağı ilk beni nasıl bırakabildin sen?
insan her şeye bu kadar kolay alışır demek.
söylesene, sen bensizliğe ne ara alıştın?
