Hayatıma giren her bir insanla bir bir eksiliyorum sanki. Her biri bir şey alıp götürüyor benden, kimi mutluluğumu kimi huzurumu, kimisi de kendime olan yakınlığımı...
Her birinden sonra baş başa kaldığımda kendimle, yeniden anlıyorum doğru yaptığımı yalnız olmayı seçerek. Bi insan olarak tutunamıyorum insanlara. İlla ait hissetmek tutunmak istiyorsam bir şeylere çatıların gökyüzüyle buluştuğu yerlere tutunuyorum. Gökkuşağının yedi renginden birine ait hissediyorum. En çok işimi aşkımı arkadaşımı değil yağmuru seviyorum, insanlara bağlanamayan ben yağmura bağlanıyorum. Semadan salına salına inen her bir damlaya yetecek kadar boş yer var gönlümde, seve seve ağırlıyorum misafirhanemde her birini...
