usum,

yaradanın birliğinin

vücuduma tekabül ettiği noktayı

ama ellerime geviş getirerek

ama kanımı bozuma uğratarak

arşınladı

ve çocuklar güneşin önünde

kara birer figür halinde

kıyamet gibi kiraren

doğduğunda

kıble beş fersah uzaklaşıp

esrik başlarımıza aman verdi

sonra ben

(yaşamanın her şeyden önce bilmek,

bilmenin kabullenmek

kabullenmenin ölmek olduğunun

muştusunu verirvarî)

başımı gömdüğüm

toprağa

amaçsızca

geri döndüm