Sıkıca tutunca ellerim acıyordu
Ben de özgür bıraktım
Hayalini kurduğum tüm uçurtmalar
Sanki benden kaçıyordu
Gözlerimi dikip ne kadar gidebilir uzağa
İzliyordum.
Acaba o da bana yukardan bakıp kibirleniyor muydu?
Kibri, delebilir miydi gökkubbeyi?
Rüzgara bıraktığım,
Şiirlerimi dinliyor muydu?
Belki gökte olan ben değildim,
Havalara kapılan...
Belki hep aynı yerde olan bendim ama
Bulurdum istediğim zaman bi uçurtma daha.
Sıkıca tutmama gerek kalmayacak,
Koluma takılan...
Daha büyüğü, hatta daha güzeli bile olabilirdi.
Daha yükseklerde olmasına rağmen bağını koparmayan.
Ama beni bırakan tüm uçurtmalar,
Ellerimde iz bırakan...
Direnişlerinde yalnız kalacaktı.
Bi daha hiç bu kadar sağlam tutulmayacaklardı.
Hiç bi zaman bu kadar hayranlıkla izlenmeyeceklerdi.
Ve hiç olacaklardı,
Zirve dedikleri savruldukları boşlukta.
Her esen esintiye havalanıp
Bi daha sağlam bi zemine basmayacaktı ayakları.
Evet, ayakları.
Çünkü konu hiçbir zaman uçurtma olmadı.
