Her şeyin içindeyim. Ve ben aslında bir hiçim.
Algımın rutubetinden doğan fikirlerimin muğlak hissiyatı sinir uçlarımda parçalanıyor. Hayatımdaki en mutlak neden bir başarı öyküsüne sahip olmam gerekiyormuş gibi beni tasalandırıyor. Bedenimin sebebini bilmediğim şeylerden ötürü uyarıldığı ve her an tetikte olduğum bir evrende, bir savaşın ortasındayım: Bu en temel mücadelem. Bir barınak inşa etmem gerekiyor! Dilimde şekillenen tat algımın yalanıyla midemi doyurmam gerekiyor. Bir yetişkin olmalı(!) benimle ters düşen fikirlerin saltanatına küfür ederek, elimden çıkan bir taş baş yarmalı...
Kafatasımın semasında şekillenen muğlak fikirlerimin yanılgısı bir düş perdesi örüyor. İkilemlerin içindeyim. Kendi içimin içindeyim. Derbeder bir beyefendinin öfkesiyle yoğrulmuş paranoyaların zirvesinde, bir tahtın gölgesinde secde etmekteyim.
Çatlamış başımdan kanıyorum. Hâlâ bu dünyayı sevmeye çalışan bir takım evliya mıyım? Kararsız. Arsız ve yeterince gamsızım...
***
Gerçeklik olgusu, benim gözlerimin ardında bir tür illüzyon. Gözlerimin arkasında beliren bu dünya bir tür illüstrasyon. Her şeyi gören üçüncü gözüm yeterince kör ve ona olan inancım pek kuvvetli değil. Bu yüzden; 'Her birimiz kendi bireysel bilgimize ve farkındalığımıza bağımlı ve bağlı olarak yaşarız. Bütün bunlar bizim 'gerçeklik' dediğimiz şeylerdir. Ancak hem bilgi hem de farkındalık belirsizdir. Birinin gerçeği başka birinin yanılsaması olabilir. Hepimiz kendi fantezilerimizin içinde yaşarız..'
Bu dünya, öfke ve kedere bulanmış. Yüreğimdeki acı hissedilebilir bir enerjiye dönüşüyor. Kalbimin üzerindeki bu sancı kelebeğin kompleks yapısı gibi.
Nedenler ve sonuçlar ironik! Bu evren metaforlarla dolu. En temelde yatan varoluşçuluk, sorgulayan makinelerin bilişsel zekasına dokunan bu felsefi alamet, Tanrı katından sana bir hediye. Galiba kafayı ye diye! Fakat eminim ki senin özgür olduğun tek konu bu. Tüm bu yalanların içinde özüne dönmenin bir yolunu aradığın tek soru, tek sorun bu. En nihayetinde egzistanyalizm dipsiz bir kuyu...
