Hani bazen diyoruz ya of çok sıkıldım. Hep evdeyiz. Birşey yapmıyoruz. Düşünsene bir gün gelecek ve o kapıdan birimiz giremeyecek. Digerimiz tek uyayacak. Evin içini alacak bir sessizlik. Bazen dalıp gideceğiz geçmişe. O zaman kavga ettiğimiz her gün için lanet edicez. Keskelerimiz olacak. Belki biraz iyikilerimiz... Düşünürken önce biraz gülümseyeceğiz. Sonra hüzün kaplayacak içimizi ve gözlerimiz bugulanacak. O zaman keskelerimiz dahada büyüyecek. Büyüdükçe yaralarımız derinleşecek. Anılarimiza geri dönmek isteyeceğiz ama birimiz olmayacak o evde. Zamanında birlikte yapılması mümkün olan herşey imkansıza dönüşecek. Sonra neden diyeceğiz. Neden zamanında mutlu olmayı bilemedik. Ve sıradan olan bütün günlerimiz anlam kazanacak. Ve o sıkıcı hayatın nasıl bir nimet olduğunu anlayacağız. Mutluluğun aslında zor olmadığını animsayacagiz. Ama herşey için çok geç kalmış olacağız.