Unutuşların azlığından karanlığım
ve ben hüznün aniden çöktüğüyüm,
Sebepsiz duran ruhum başka yerlerde
başka uçlardaki izlerim belirsizliklerden...
.
Alışkın değilim kendime tanıdık
değilim, yüzüm aynı kalaraktan,
farkını biliyorum bütün kelimelerimin
içimdeki çelişkileri sökercesine
bütün gün hüznü sayıklamaktan içim
yorgun
bütün gün gece bütün gün duvar
izlemekten dönercesine.
.
Niye böyleyim ey beni şaşırtan gökyüzü
niye bütün bir ruhta toplanamıyor içim?
Suçlayarak yaşadım duyulmadı mı
yeterince iyi değil miydim hiç?
