Çok düşünmekten nefret ediyorum. Üstelik geceleri en zor olanı da bu, bütün bir gün o düşüncelerle savaşıp gece olunca o savaşı kaybetmek hele ki o savaşın adı aşksa.
Bir gün boyunca kendini tutup gece kurduğun bir hayalle ağlamak insana çok koyuyor. Ne yapacağını bilemiyorsun oysa ki bu hayattan tek bir beklentim var sadece huzurlu ve mutlu olmak. O kadar uzun zamandır mutsuzum ki artık mutluluk nasıl bir şeydir onu bile hatırlayamıyorum. Sana değil, seninle giden umudumun son kırıntılarına üzülüyorum, hayatımı birine bu kadar bağlamam gerekirdi ama sen benim son umudumdun bu hayattan. Dedim ki işte bu o kişi beni bu hayattan kurtaracak kişi. Her zamanki gibi aklın yanılmasının bedelini kalp en ağır şekilde ödüyor. Kendime verdiğim kaçıncı söz bu, bilmiyorum, artık senin hakkında olmayacak bu satırlarım. Artık seni anmaktan vazgeçeceğim. Ne kadar inanmasam da seni kalbime gömüp yoluma devam edeceğim...
