Güçlü durmam gerektiğini biliyorum,

sağlam, devrilmeden...

Her geçen gün hüzünle yaşamayı öğrendim; sahte gülmeyi, bir ölü bedeni taşımayı öğrendim.

Biliyorum gerçek bir uykuya daldığımda parçalarımı toplayacaklar, bölünebildiğim kadar bölüneceğim.

Bu hayatın en muazzam yaşlarında, ince ince kayboluşlarımı seyretmek beni mahvediyor.

Beni kaybediyorum...

Yalanlar cumhuriyeti mi desem

yaşamam için gerekli nedenler mi desem henüz adını koyamadım.

Beni bana geri vermek istiyorum.

Büyük bir kalbimin küçük bedenimde can çekişmesini istemiyorum...