Gökyüzünü gören pencereden içeri sızan her ışık bir umuttur...
Bak bana;
Belki yıllarca, taş üstüne taş koyup kilim gibi dokumuş beni ustam.
Ne fırtınalar görmüşüm, ne sarsıntılar geçirmişim bunca zaman...
Ama dayanmışsam yaşamın hoyratlığına, içim yıkık dökük de olsa ,yıkılmadan hala direniyorsam birbaşıma, içeri sızan minicik umudumun ışığıdır ruhumu diri tutan...
Uzun uzun dinledikten ve hayranlıkla izledikten sonra "bir fotoğrafını çekebilir miyim? " dedim.
"Biraz önce yağan yağmurdan sonra, etraf hala puslu ve kapalı. Bu havada bile, sol penceremden içeri sızan minicik bir ışık var. Bu bozuk düzen, bu vicdanını kaybetmiş insanlık, seni her yorduğunda, umutsuz kaldığında, fotoğrafıma bak. Ve Arkadaş Özger'in dizelerini hatırla;
"Pencereyi aç
Sesin sarsın dünyayı
Duyulur elbet ta ötelerde
Yürek kendini tanır"
