Bitmeyen bir döngü içerisinde insan sürekli yanılsamalar yaşıyordu... Güzel bir rüya gibi başlıyordu önceleri her şey sonra korkaklığı kendine yol gösterici edinen ruhlar yüzünden birer kabusa dönüşüyordu hepsi. Neticesinde yaşıyor olmak varını yoğunu ortaya koyarak gözlerini karartmaktır... İkiden bir elde etmek yoktan var olabilmektir yaşam... Belki bakabilir bazı gözler belki görebilir belki hissediyor gibi yapabilir... Bakan göremeyebilir her zaman bazı perdeler aşılmaz gören hissedemeyebilir ruhu yerinde sayıyordur ancak hissediyor gibi yapıp umut tacirliği yapanlar ki en iyi oyuncudur kendileri ; onların yeri yoktur gerçeğin eşiğinde . Yalnızca gerçekten inananlar gerçekten hissedebilir gerçekliği diğerleri gelirler biraz soluklandıktan sonra korkunun iz sürdüğü topraklarına topukları kıçlarına vura vura geri dönerler. Olsun ... Daha önce de kezlerce yaşandı hepsi ve insan daha sağlam çıktı içinden hepsinin...
