Umuttur ayakta tutan insanı, belki de ayaklarından bile önce gelir umut dik durmak için. Ama bir o kadar da kırılgandır umut. Tek bir sözle yerle bir edebilir, insanı yerde sürünür hale getirebilir. Hiç iyileşmeyebilir. Sanırım bu yüzden umudu hayatımızdan çıkarmak gerekiyor dik durmak için, sürünmemek için. Nereye kadar gider bilemeyiz ama hayal kırıklığından daha iyi değil midir umutsuz olmak? Umutsuz insanın kaybedecek bir şeyi yoktur çünkü beklentisi yoktur hayattan. Ben de artık umudu bırakıyorum. Şu ana kadar hep hayal kırıklığı yaşattığı için de asla affetmek de istemiyorum. Hep yanlış yolda gitmeme sebep olduğu için. Durmadan düşüp dizimi, kalbimi kanattığım zaman bir şey olmaz, bak, geçecek birazdan dediği için, gece ama yarın güneş yeniden doğacak diyerek yeni günü heyecanla beklettiği için, beni bu kadar aptallaştırıp beklentiye soktuğu için affetmeyeceğim…
