Giderken katlettiğin yalnızca hislerim değil.
Varlığın ile varlığını fark ettiğim,
Kayıp çocukluğumdu.
İçi umutlarla dolu bir balon tutuşturdun elime,
Tam elimi uzattığımda gökyüzüne bıraktın birdenbire.
Günbegün aradı gözlerim yukarıyı,
Elimden ansızın kayıp giden,
Vermiş olduğunu düşündüğü,
Bir zamanlar.
İçimde yeri koca bir boşluk olan umutları.
Aradan geçti aylar.
Öyle vardım farkına.
Yukarı gidenin bir daha inemeyeceğini.
Belki de ondandır bendeki bu,
Bir an evvel toprağa kavuşabilme isteği.
Yer ile göğün kavuştuğu yere,
Karıştığı vakit her bir zerrem.
Biz de kavuşuruz sandım.
Lakin sonrasında anladım,
Olmazlar oldurulabilirmiş de bizden daha olmazmış.
Diri diri gömdüğün çocuğun mezarındaydım bugün.
Ruhu paramparça, Elinde kirli bir balon parçası.
Yüzümde oluştu aniden buruk bir gülümseme.
Sordu bana "Neden gülüyorsun?"
Cevap verdim dönüp, "Umutlar hep kirliymiş, yer önemsizmiş" diye...
