Nefesimi unuttuğum her vakit kaderin çizgisini aşar yolum, sonsuzluk hissiyle kuşatıldığım gecelerde yanımda hissederdim ellerini; tam bağrımda. Flu bir görüntünün arkasından müphem kelimeler dokundururdun kulağıma. Kalemi kırılan yarınlarım temyize çıkardı. Keşke senin için sıradan bir furya olmaktan öteye geçebilseydim. Keşke benim için bir hülya olmaktan öteye geçebilseydin. Sadık kalmayı yeğledim bu hülyaya çünkü biliyordum; gözlerimi açmaya yeltendiğim an yeniden gidecektin. Bir gerçek asılı kaldı göz kapaklarımda, her gözümü kapattığımda sakladığım... Evet hakikatten ancak böyle uzaklaşır aşağılık insan.
