İyi ki... 🖋️🎨🎵🎭

@Atakan Celisi
Haklısınız.
Acıları kabûllenmek ve onlarla yaşamaya ç'alışmak derken boyun eğmek olan kabûllenişi kastetmedim aslında.
Kastettiğim şey, sanatın türlü dallarıyla iyileşmeyi anlattığınız süreçten geçen bir kabûllenişti. Fakat açıklamadım. Çünkü, nihâyetinde, herkesin kendini iyileştirme yolları farklıdır... Yoksa tabii ki köle olacak gibi bir kabûlleniş, akıl kârı değildir.
Sanat, iyi ki var! 🌹

Hakkınız var. Çünkü unutmanın en büyük riski hatırlamaktır. Fakat iyileşmenin tek yolu olarak bahsettiğiniz acıları kabullenmek ise boyun eğmektir; ve insanı ömür boyu yatalak bir köle yapar. Bence insan, sanatla iyileşir; ister yazarak, ister boyayarak, ister besteleyerek... Sanat, bireyin ruhsal patlamalarında oluşan yaraların en mükemmel merhemidir.

@Ümit Ünlüer
Maalesef, öyle...

@Ortmannn
🍃🌾🥀

Yara ilk önce kabuk bağlar, sonra da izi kalır. Ten nefes aldığı sürece seninle bir yere gitmez. Adına tecrübe derler, daha başka kelamlar ama hayat hep hatırlatacak bir şey ile gelir sana...

Affedince unutması kolaylaşıyor. Benim yöntemim yok saymak

Her iki şekilde de nüksediyor...
Yapılabilirse ne âlâ! Fakat unutmanın mümkün olmadığı düşüncesindeyim. Sadece, zamânla, unutmak istenilenin acısı hafifler; iyileşmez. Nefes aldıkça hatırlanmaya devâm eder, artarak ya da azalarak.
Ve ne yazık ki affetmek de tamâmen iyileştirmiyor. İyileşmenin tek yolu; acıları kabûllenip onlarla yaşamaya ç'alışmaktır, zannımca.

Eğer yapılabilirse unutmak en iyi iyileşme yöntemidir. Ötekisinde hastalık tekrardan nüksedebilir.