Evdeyim tek başına... kocaman geliyor kutu gibi ev, her odayı tek tek dolaşıyorum. Balkondan dışarı bakıyor, insanları seyrediyorum. İçimde bir sıkıntı ya da kafamda kurduğum olumsuz düşünceler dolaşıp duruyor, gerçek olmayan bir olaya üzülüyor gibi dolanıyorum. Gözlerimin her kıpırdanışında geçmişe gidiyorum, orada iyi bir şeyler arıyorum lakin hiçbir şey şimdikinden daha iyi değil; bu yüzden yolu bir an önce yürümek istiyor, sonunu merak içinde bekliyorum. Tüm gün düşünerek kafayı yemek üzereyken baş ucumda bir kitap gözüme çarpıyor. İnsanın okumaya başlayıp tüm o kötü düşüncelerden kendini kurtarması iyi geliyor. Çünkü kimse öğrenmek için okumuyor çoğu zaman; unutmak için okuyor, kendisinden ve çevresinden kaçmak için bazen. Geleceği, geçmişi ve tüm takıntılarını yok ederek bunalımların kaynağına kadar gider ve unutur kısa bir süreliğine her şeyi.