Yine insandır yalnız kendini aldatan,
Oysa ne öykülere başlandı, yarım kalan.
Parmak uçlarında ilerle uyanmasın hatıralar, aman!
Var mı aşkı masum bir şey sanan?
Yalnızlığı, yalnız seninle aldatan.
Bulabilir misin bundan?
Çıkmaz mı bir yiğit şu koca cihandan.
Neyim kaldı ki geriye dünkü savaştan?
Savaşlardır bitmek bilmez.
Her sabah yenisi başlar, neden bilinmez.
Bazı yaralar gönüllerden silinmez.
Kim açtı yarayı, o da bilinmez.
Kimi yoldur gidilmez,
Kimi bir tas sudur içilmez.
Sen sen ol,
Sen -s-us ol.
Suskunluktur en güzel cevap,
Yalnızlığa en iyi budur ahbap.
Uyan, etrafın çevrili serap,
Korkma, sonuçta "o"dur vahap.
Yılmak yok, yola devam.
Yıkılmak yok, olmadı biraz soluklan.
Diyeceksin buraya kadar, tamam.
Olacaksın sonunda, tastamam.
Kaçış yok, budur mutlak son.
Aramızdaki soğuk rüzgarlar, değil muson.
Gelir vakit, çalar telefon.
Değilmiş ki mutlak dediğimiz o son.
Budur hayattan geriye kalan,
Sonsuzluk.
Başında s olmadan...
Akıllı olmasına rağmen, akılsız gibi davranan tek canlıdır insan.
Yaşama dair ne ümit var, ne bir heyecan.
Başlar yeni güne, elinde bir demet umut kalan...
