Uyumak mı gerek gerçekten,
Rüyaların çıkabilmesi için derinlerden,
Aklın teslim olması için güçlü dalgalara,
Ve akışına bırakması için yorgun ruhu?
Bir ninni ister kulaklar,
Adeta ihtiyaç duyarlar,
Lakin yalnızlığın çektiği çizgilerin içinde,
Ne ninnisi, yok bile tek bir nefes sesi.
Sahi derim o an kendime,
Niçin uyuyayım ki gerçekten de,
Bitti mi yapacak işlerim,
Sustu mu bitmeyen düşüncelerim.
Biter mi, bitmez; susar mı, susmaz.
Lakin gözlerin daha dayanamaz,
Kapanınca o dünyeviyi gözleyen kapılar,
Bilincini sınayan o sınav başlar.
Gelir güneş, veyahut bir ses,
Kapıyı tıklamadan, kabaca açar.
Hangi ölümlüdür ki, o rayihaları hatırlar?
Ve yine düşünür yıldızlar doğup, ay batınca,
Uyumak mı gerek sahiden?
