Uykumun vaktini çalıyorum sürekli
Bu hayata daha fazla maruz bırakıyorum
Sanki değermiş gibi
Müsaade etmem kapanmasına gözlerimin
Görmesi gereken değerli şeyler varmışçasına
Uykudan uzak, yaşamaya mecbur bırakıldım
Bedenim yorgunluktan yaratılmış,
zihnim bir tutuklu gibi gezerim sokaklarda
Hangi gündeyim bilmem genelde
Ya gündüzdür ya gece
Antidepresan gerçekleri görür kanıma karışınca
Eşlik eder kaderime sakince,
oturur izler beni bir köşeden buruk bir gülüşle
Hecelerim yavaşlar uzunca olur sözlerim
Morarmış göz altlarım isyan eder resmen
Uyuşmuş parmak uçlarımla tutmaya çalışırım kalemi
Sürekli titrer ellerim
ama yine de süzülür üstünde kağıdın ahenkle parmaklarım
Dahası için gücüm de yok isteğim de
Göğüslemeye kalkarsam altında kalırım onun da
Beklersem bitap düşerim, umut edersem pişman olurum
Sevdiğim ne varsa uzak kalırım, yoksa
zarardır bana tüpsüz dalışım en derilerine olayların
