Bunu çocukken çok güzel yapıyorduk ancak büyüyünce ne olduysa artık beceremez olduk. Mesai bitsin eve gidelim, trafik açılsın eve gidelim, asansör gelsin eve çıkalım ve en sonunda da nerede şu anahtar ortaya çıksın da ne olur şu eve girelim. Hayat o kadar emiyor ki enerjimizi ertesi güne enerji toplamak için akla karayı seçiyoruz. Kimse tam dinlenemiyor rahat hissedemiyor. En güçlü, zeki, bilge, güzel olanlarından berbat, fakir, kuvvetsiz olanlarına kadar herkes hazımsız, uykusuz, sancılı ve ter içinde; durumumuz da tüm insanlık tek bir bedenmiş de ölümcül derecede hastaymış gibi…
İyileşmek mümkün mü? Cevap başlıkta saklı gibi ama tabi biraz daha vakit verip incelemeli.
