Uyumak

İnsan olamıyorum. Boğuluyorum ya da boğulan umutlarım.

Umutlarımdan ve hislerimden arınarak yaşamayı hissetmek öylesine ağır ve zor ki ölüden farkım olmadan yürüyorum çizdiğim ya da çizdiğimi sandığım yolda. Umursamadan bakıyorum boğulup kumsalın kıyısına vuran umutlarıma, beklentilerime, isteklerime...

Hepsinde yorgunluğumun izleri var aslında.

Benim dinlenmeye ihtiyacım var artık, uyumaya. Ama öyle düşündüğünüz türden bir uyuma değil, derin derin günlerce hiçbir şey duymadan hissetmeden sadece uyumaya ihtiyacım var.