Uyumak ne zor şey. Bütün bu olanlara, bütün bu saçmalıklara rağmen uyumak. Hiçbir şey olmamış gibi unutmak hatta neyi unuttuğunu bile unutmak. Uyumak güzel şey aslında; sorumluluk yok, dert yok, sıkıntı yok. Kaçman gereken, görmezden geldiğin, hiç gerçekleşmeyecekmiş gibi, kendini kendini kandırdığın şeylerin varlığından haberdar olmamak, dünyadaki en güzel şey olsa gerek. Ama uyuyamıyorum işte, gözlerimi her kapadığımda düşünceler, hayaller birbirini kovalıyor. Bu kovalamaca sanki bir çita ile ceylanın arasındaymış gibi kısa sürüyor. Bundan sonra başka bir düşünce ve yine kahrolası insanı yaşama tutunmaya ve bu dünyada kafasına sıkmamaya ikna eden hayaller ardı sıra geliyor. Birçok insan düşünmenin çok önemli olduğunu savunur. Düşünmenin öneminden dem vurur. Düşünmeyi akıl ile bağdaştırır. Oysa ben bu düşünceler yüzünden uyuyamıyorum. Hatta zaman zaman "Kahrolası beynim!" diyorum kendi kendime. Sürekli bir hayal gerçekleştiremediğim ve gerçekleştirmeyi zihnimin derinliklerinde istediğim şeyleri gözümün önüne seriyor. Bu bir aşk, para ve özel insan olmak çoğu kere. Kısacası sahip olmadığım şeyler hayallerimde canlanıyor. Buna inanan beynim de sanki bütün bunları gerçekleştirebilecekmişim gibi düşüncelerle yol gösteriyor bana. Uykum var, uyuyamıyorum.
18 Şubat 2021, 01.07
