Çok sevgili İsmet Özel, hayallerime kaçtığımda konuştuğum şair, ne diyor;
“Uzak nedir? Kendinin bile ücrasında yaşayan benim için gidecek yer ne kadar uzak olabilir?”
Bu sözler içime oturdu. Öylece oturduğum yerde kalakaldım. Kalkamadım. Ruhum sıkıştı, çıkmaya çalıştıkça en dibe battı çığlıklarına şahit bir tek ben oldum. En çok gidecek yeri olmayanlar bu dizelerde kendini bulur. Aslında mesken olarak çok gideceğim yer var ama gönlümün duraklayacağı bir yer yok. Bazen acaba bunu da ben kendim mi yapıyorum diyorum. Sonuçta başka insanları tanıma fırsatı vermiyorum. Tanıdığımı yeterince tanıdığımı düşünüyorum. Yeni birisiyle tanışma fikri korkunç geliyor ayda bir gelen onu ilk gördüğümde zaten tanıyordum hissi bu aralar ne yazık ki kapımı çalmıyor. Sadece bu değil bu aralar gerçekten kapımı çalan, halimi soran hiçkimseler yok. Bir cana hasretim konuların konulardan bağımsız atlama hızı bitabii belli oluyordur. Bu hâlde ne kadar dayanabileceğim bilmiyorum.
