Boğazın mavi sularına bakıyoruz. Gökyüzü pırıl pırıl. Karşımızdan ada vapuru geçiyor salına salına. Martılar üstümüzde dönüp duruyor. Simit de almadık ki atalım! Denize bakıyoruz sessizce. Susuyoruz. Biz sustukça şehir büyüyor. Yutuyor adeta bizi. İki yabancıya çeviriyor. Rüzgar da olmasa kokusunu dahi duyamayacağım. Uzağız birbirimize. Dokunamıyoruz. Gizli bir yasak var sanki aramızda. Gizli bir günah. Dokunursak yanacakmışız gibi.
Oysa o benim evimdi.
İnsan, evine bu kadar uzak kalabilir mi?
Fotoğraf: İstanbul / Nisan 2021
