sinsi bir ağacın gölgesindeyim,

bugün dolunay varmış; umurumda değil.

seni düşlüyorum, gözlerim açık.

“şu salıncaklara oturalım” diyorum,

belki biraz daha iyi hissederiz.

“çocuk parkları geceleri neden bu kadar hüzünlü olur?” diyorum

sana türlü sorular soruyorum,

biliyorum burada yoksun.

yalnız burada olma ihtimalin duruyor karşımda.

onunla sevişmek istiyorum,

geceyi onun kollarında geçirmek.

olabildiğince uzanmak bir yatağa,

ve uyuşana dek orada kalmak.

imkansız biliyorum,

senin adını taşıyan bin tane insan var,

senden bir parça taşıyan bir sürü çiçek.

ama biliyorum,

bendeki bu külü tekrar harlayacak olan da,

yalnız senin asıl kimliğindir.