Üzgünüm

Kırık camlı evlerle doluydu çocukluğumun geçtiği mahalle...

Kömür ve is kokulu evler...

Akşam çoküşündeki bunaltı...

Bir de annemin eve gelin artık sesi...

Anlamını çözemediğim kabuslar ve korkular..

Çocuk olmak ağır geldi bir zamanlar ..

Yalnızlığa ilk adımlar...

Hayatı tanımlamak için saatlerce aynaya baktığım zamanlar...

Fuar kurulup insanların çoşkusuna muhtaç kaldı mutluluğum..

Korku ve yalnızlık her fuar dönüşü yüzleştiğim duygulardı..

İçimde olmayanın dışımdakinr muhtaçlığıydı..

İtiraf ediyorum şimdi..

Yüreklice kendime..

Ne sana , ne ona , ne de şuna..

Çünkü bu hüzün sadece benden bana...

Üzgünüm baba...