gökle deniz siyahtan bozma mavi,

bugün tüm istinat duvarlarım yıkıldı.

bir metre karelik gömüydü ümit, müebbetti.

lüzumsuz müsveddeler misali savruldum üstelik.

dayanaksız yaşantımın mümkün değil kerterizi.


milyar yaşlık yıldızlar kadar tekim.

ben bıyıkları sarı yarım asırlık askıcı,

kırılganım buz tutmuş suyu gibi derenin,

mahzendeki örümcek misali sarmışım yalnızlığı.

bir tabloda ben iblis, diğerinde tanrının terk edişi.


bünyemde koca insanlığın hınzır şişkinliği,

o malum geceki baykuşum, kanatlarını unutmuş.

ruhum eskiden alpler kadar yüce ve kudretliydi.

unutulmuş bir izmaritim artık, küllükte son bulmuş.

ne nebbaş kazabilir sığacağım mezarı ne de nemrut.


hiroşima etmese de aklım hislerimi bombaladı,

zihnimin kızıllığında denizi yarıp geçti bir asa.

tüm elleri karanlık dünyanın, mehtabımı soldurmuştu.

bunca kargaşa ve revolverı dayadığımda şakağıma,

afrikan çocuğun yıkılmaması yaşam adına tek avuntum.