Canımın yanmasından göğsüme bastırdığım ellerimi, acılarımı kabul edip göğsümden çektiğimde ve bir nefes, nazik, yumuşak ve bir o kadar hissiz, son nefesimi verdiğimde, ben olacağım. İşte o an yıldızlar... Beynimin içindeki yıldızlar, kalbime ışık olacaklar.
Bileklerimde kırmızı güller ve vücudumdaki hissizlikler beni yeniden doğuracak. Huzurumu bedenimde bulduğumda var olacağım. O güzel beyaz eller bedenimi sıkı sıkı sardığında, vücuduma örtülü olan kilolarca nemli kahverengi yorganımın üstüne bırakılan çiçekleri kokladığımda yüksek sesle bir kahkaha atacağım ve sonra "Başardım!" diyeceğim "Başardım ve sana geldim!"
