Var olan fakat kendim bile varlığıma inanmadığım bir varlığım artık ben. İnançsızlık en derin yerden vuruyor bana. İstediğim bütün isteklerim sırtını dönüyor. Bakışım değişiyor artık etrafa. Kendim bile kendime anlam veremiyorum. Bütün bu karmaşada eriyor benliğim yavaşça. Kabul görmediğim her yanlış buluyor beni. Doğru bildiğim ne varsa yitip gidiyor elimden. İstemiyorum artık yaşamı anlamsızca son bulsun. En acı veren yerimden işlesin bedenime zihnime. Ben beni hazmedemiyorum artık. Öyle yorgun düştüm ki düştüğümün farkında bile değilim. Zaten el uzatan da olmadı bana. Olsaydı da elimi yerden yere vururdu herhalde. Bu gün içimi döküyorum buraya ben, beni anlayamıyorum ama anlatabilirim. Çaresizliğin son noktasındayken sana yalvarabilirim. Bunun için gurur da yapmam. Hak etmediğin her duyguyu sana yaşatabilirim iyisiyle kötüsüyle. Bu boka seni de bulaştırabilirim. Ama şuna eminim ki sen sadece benim için sensin. Başkalarıyla biz olduğun sürece sadece böyle diyebilirim ancak kendime. Kendimi bile kandıramıyorum değil mi?
