Bazen hayatın en dibini görürsün yorgunluk boş vermişlik, duygusuzluk nasıl desem bazen bir duvar olursun sadece, kimse gerçek seni bilmesin istersin ışığın sadece içinde yanar kimse görmesin istersin işte tam bu durumdayken biri çıkar ve senden o ışığını ister herkese duvar olan sen ona kendin olursun. Ama bir duraksama gelir sonra ben n'apıyorum ya bende kalan son ışığımı çalsa ya insanlardan bu kadar uzak kaldıktan sonra bu yakınlık canımı yaksa korku bütün duyularını silip süpürecek güçte bir duygudur. Korkmuyorum evet ama kendimi geri çekmem gerektiğinin farkındalığı seni eski haline getirir, bırak seni sadece sen bil kimse bilmesin seni. Yalnızlık ve kitaplarıma geri dönmeliyim bunu kendim için yapmalıyım.
